De digitale handtekening
Voor e-commerce, maar ook bijvoorbeeld voor processen-verbaal zou het erg handig zijn als alles elektronisch afgehandeld kon worden. Hierbij wordt meestal voorgesteld om elektronische- of digitale handtekeningen te gebruiken. Een probleem bij digitale handtekeningen is dat er redelijk complexe technologie voor nodig is. Een papieren handtekening zet men met een pen op een stuk papier. Voor een digitale handtekening is een beveiligd kastje nodig waarin een geheime sleutel zit, die gekoppeld is aan een computer. De ontvanger heeft vervolgens dezelfde software nodig om de handtekening te kunnen controleren op echtheid.
Eind jaren negentig is er een aantal initiatieven geweest om een dergelijke betrouwbare keten op te zetten, maar deze systemen zijn nooit echt aangeslagen. De voornaamste reden hiervoor lijkt te zijn dat er geen duidelijkheid is over de rechtsgeldigheid van een digitale handtekening en de minimumeisen. Daarnaast schrijft de wet in bepaalde gevallen nog eens voor dat er desondanks ook nog schriftelijke verklaringen moeten worden opgesteld.
Om deze problemen op te lossen verscheen er eind 1999 een Europese richtlijn. Deze richtlijn schrijft voor dat de lidstaten van de Europese Unie wetten moet aannemen om digitale handtekeningen rechtsgeldig te laten zijn. De Richtlijn maakt onderscheid tussen "gewone" elektronische handtekeningen en "geavanceerde elektronische handtekeningen". Onder een "gewone" elektronische handtekening verstaat de Richtlijn "elektronische gegevens die zijn vastgehecht aan of logisch geassocieerd zijn met andere elektronische gegevens en die worden gebruikt als middel voor authentificatie." Hierbij denkt men bijvoorbeeld aan een ingescande handtekening van een papieren drager.
Van een "geavanceerde elektronische handtekening" is sprake indien de handtekening op unieke wijze aan de ondertekenaar is verbonden, zij het mogelijk maakt de ondertekenaar te identificeren, zij tot stand is gekomen met middelen die de ondertekenaar onder zijn uitsluitende controle kan houden en zij op zodanige wijze aan de gegevens waarop zij betrekking heeft is verbonden, dat elke wijziging achteraf van gegevens kan worden opgespoord. Dit is wat in de technische literatuur een "digitale handtekening" wordt genoemd. Een dergelijke handtekening bestaat namelijk uit een bepaalde (digitale) code die met wiskundige technieken wordt berekend.
In Nederland is er dan nu de Wet Elektronische Handtekeningen. Deze wet wijzigt onder andere het Burgerlijk Wetboek, waarin geregeld staat hoe contracten en andere overeenkomsten gesloten kunnen worden. Er wordt een nieuw artikel toegevoegd (boek 3, artikel 15a) dat komt te luiden: "Een elektronische handtekening heeft dezelfde rechtsgevolgen als een handgeschreven handtekening, indien de methode die daarbij is gebruikt voor authentificatie voldoende betrouwbaar is, gelet op het doel waarvoor de elektronische gegevens werden gebruikt en op alle overige omstandigheden van het geval." Zowel "gewone" als "geavanceerde" elektronische handtekeningen kunnen dus rechtsgeldig zijn, mits ze maar voldoende betrouwbaar zijn.
« terug naar overzicht
Eind jaren negentig is er een aantal initiatieven geweest om een dergelijke betrouwbare keten op te zetten, maar deze systemen zijn nooit echt aangeslagen. De voornaamste reden hiervoor lijkt te zijn dat er geen duidelijkheid is over de rechtsgeldigheid van een digitale handtekening en de minimumeisen. Daarnaast schrijft de wet in bepaalde gevallen nog eens voor dat er desondanks ook nog schriftelijke verklaringen moeten worden opgesteld.
Om deze problemen op te lossen verscheen er eind 1999 een Europese richtlijn. Deze richtlijn schrijft voor dat de lidstaten van de Europese Unie wetten moet aannemen om digitale handtekeningen rechtsgeldig te laten zijn. De Richtlijn maakt onderscheid tussen "gewone" elektronische handtekeningen en "geavanceerde elektronische handtekeningen". Onder een "gewone" elektronische handtekening verstaat de Richtlijn "elektronische gegevens die zijn vastgehecht aan of logisch geassocieerd zijn met andere elektronische gegevens en die worden gebruikt als middel voor authentificatie." Hierbij denkt men bijvoorbeeld aan een ingescande handtekening van een papieren drager.
Van een "geavanceerde elektronische handtekening" is sprake indien de handtekening op unieke wijze aan de ondertekenaar is verbonden, zij het mogelijk maakt de ondertekenaar te identificeren, zij tot stand is gekomen met middelen die de ondertekenaar onder zijn uitsluitende controle kan houden en zij op zodanige wijze aan de gegevens waarop zij betrekking heeft is verbonden, dat elke wijziging achteraf van gegevens kan worden opgespoord. Dit is wat in de technische literatuur een "digitale handtekening" wordt genoemd. Een dergelijke handtekening bestaat namelijk uit een bepaalde (digitale) code die met wiskundige technieken wordt berekend.
In Nederland is er dan nu de Wet Elektronische Handtekeningen. Deze wet wijzigt onder andere het Burgerlijk Wetboek, waarin geregeld staat hoe contracten en andere overeenkomsten gesloten kunnen worden. Er wordt een nieuw artikel toegevoegd (boek 3, artikel 15a) dat komt te luiden: "Een elektronische handtekening heeft dezelfde rechtsgevolgen als een handgeschreven handtekening, indien de methode die daarbij is gebruikt voor authentificatie voldoende betrouwbaar is, gelet op het doel waarvoor de elektronische gegevens werden gebruikt en op alle overige omstandigheden van het geval." Zowel "gewone" als "geavanceerde" elektronische handtekeningen kunnen dus rechtsgeldig zijn, mits ze maar voldoende betrouwbaar zijn.
« terug naar overzicht